رابطه بین خوش بینی و هوش عاطفی با فرسودگی شغلی کارکنان آموزش و پرورش زاهدان

زمینه و هدف: خوش بینی و هوش عاطفی یک دسته از توانایی ها و مهارت های غیر شناختی است که توانایی موفقیت فرد را در مقابله با فشارهای محیطی به وی‍ژه فرسودگی شغلی افزایش می دهد. هدف پژوهش حاضر، ارتباط بین خوش بینی و هوش عاطفی با فرسودگی شغلی کارکنان آموزش و پرورش زاهدان بود. روش بررسی: این مطالعه توصیفی- از نوع همبستگیدر سال 1395 در زاهدان بود. جامعه آماری شامل کلیه کارکنان آموزش و پرورش ناحیه یککه به روش سرشماری 60 نفر (کلیه افراد) انتخاب شدند. ابزار گرد آوری داده ها، سه پرسشنامه خوش بینی، هوش عاطفی و فرسودگی شغلی بود. داده ها با استفاده با استفاده از آزمون میانگین و انحراف استاندارد، همبستگی و رگرسیون با استفاده از نرم افزار SPSS-19 تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: رنج سنی افراد مورد مطالعه در این پژوهش بین 25- 50 سال بود، که بیشترین درصد را گروه سنی 31- 35 سال (4/46%) به خود اختصاص داده است. همچنین بیشترین درصد گروه نمونه، از نظر تحصیلات لیسانس (4/50%) و سابقه خدمت 6- 10 سال (2/39%) بودند. میزان خوش بینی متوسط، هوش عاطفی بالا و فرسودگی شغلی کارکنان متوسط می باشد. بین خوش بینی و فرسودگی شغلی همبستگی معکوس در سطح 05/0 ≥p وجود دارد. همچنین بین مولفه های هوش عاطفی و فرسودگی شغلی در سطح 01/0 ≥p وجود دارد. نتایج رگرسیون گام به گام کارکنان نشان داد هوش عاطفی قدرت پیش بینی فرسودگی شغلی را داشته است. نتیجه گیری: بین خوش بینی و هوش عاطفی با فرسودگی شغلی رابطه منفی وجود دارد، با توجه به ارتباط بین خوش بینی و هوش عاطفی با فرسودگی شغلی پیشنهاد می شود برنامه آموزشی در راستای کاهش فرسودگی شغلی انجام پذیرد.